Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/13499
Með 24. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 var lögfest heimild til lækkunar á bótafjárhæð eða niðurfellingar á skaðabótaábyrgð ef ábyrgðin yrði hinum bótaskylda svo þungbær að ósanngjarnt mætti teljast, eða ef álíta yrði skerðingu eða niðurfellingu sanngjarna vegna mjög óvenjulegra aðstæðna. Við mat á því hvort ástæða sé til beitingar á heimildinni skal líta til umfangs tjóns, eðlis bótaábyrgðar, aðstæðna tjónvalds, hagsmuna tjónþola,
vátrygginga aðila og annarra atvika. Ákvæðið hefur einnig að geyma, í 2. mgr., reglu um að líta megi að öllu leyti, eða nokkru, framhjá því að tjónvaldur var meðvaldur að tjóni
sínu, en slíkt er hægt ef skilyrði 1. mgr. eru fyrir hendi. Sama regla gildir um kröfu þess sem misst hefur framfæranda sinn sem var meðvaldur að dauða sínum. Þröngar skorður eru settar fyrir beitingu reglunnar, sem er undantekningarregla. Hæstiréttur hefur enda aðeins einu sinni beitt henni, þó héraðsdómur hafi gert það oftar í dómum sem snúið hefur verið við af Hæstarétti.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
KristjánAxelsson_1912724989_MLritgerð (2).pdf | 636.55 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |