Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/14375
Viðfangsefni þessarar ritgerðar eru ákvæði almennra hegningarlaga nr. 19/1940 sem mæla fyrir um refsiábyrgð við þeirri háttsemi að vanrækja hjálparskyldu í neyðartilvikum, nánar tiltekið 1. mgr. 220. gr. og 221. gr. laganna. Höfundi lék forvitni á að vita hvaða kröfur megi gera til einstaklinga í slíkum tilvikum. Grunnhugmynd ákvæðanna er að fólk eigi að leitast við að hjálpa einstaklingum í neyð og byggja þau á siðferðilegum grunni. Þessi afbrot falla í flokk hættubrota sem framin eru með athafnaleysi og miða að því að vernda líf og heilsu manna.
Í ritgerðinni er farið yfir íslenska dómaframkvæmd, og eftir atvikum danska, í því skyni að kanna hvernig sakarmat er í slíkum málum. Skoðað er hvaða háttsemi telst falla undir gildissvið framangreindra refsiákvæða auk þess sem leitast er við að svara því hvaða viðmið eru lögð til grundvallar við mat á huglægri afstöðu geranda í slíkum brotum. Reglunum er ætlað að ná yfir margvísleg tilvik og er athafnaskyldan mismunandi eftir því hvernig sakborningur tengist brotaþola og hvernig aðstæður og ástand brotaþola er hverju sinni.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Hjálparskylda_Hulda Sólrún Bjarnadóttir.pdf | 371.75 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |