Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/14420
Líkamsárásir hafa fylgt mannkyninu frá upphafi. Með degi hverjum verða slík afbrot sífellt fyrirferðameiri í umfjöllun helstu fjölmiðla landsins. Hvort sem um er að færða handalögmál í miðborginni um helgar eða grófar líkamsárásir í tengslum við handrukkun þá er ljóst að slík afbrot hljóta ávallt mikla athygli út í samfélaginu og verða oft uppspretta mikillar umræðu.
Viðfangsefni þessarar ritgerðar er að fjalla um hvað hefur áhrif á það þegar verknaður er heimfærður yfir á refsiákvæði í almennum hegningarlögum nr. 19/1940. Verður leitast við að gera grein fyrir inntaki og mörkum 1. mgr. 217. gr., 1. mgr. 218. gr. og 2. mgr. 218. gr. laganna. Farið verður ítarlega í dómaframkvæmd Hæstaréttar og dregin fram þau sjónarmið sem hafa áhrif á heimfærslu í hverju tilviki.
Meginkafli ritgerðarinnar skiptist í tvennt. Verður annarsvegar gerð grein fyrir skilsmun á milli minniháttar líkamsárásar skv. 1. mgr. 217. gr. og meiriháttar líkamsárásar skv. 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga. Þá verður fjallað ítarlega um gildissvið 2. mgr. 218. gr. laganna, bæði með tillit til afleiðinga sem árás hefur í för með sér og með tillit til hættulegrar verknaðaraðferðar.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Hjalti Ragnarsson _ritgerð.pdf | 311.15 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |