Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/16195
Mat flestra er að menn kjósi frekar að halda í eignir sínar en afhenda þær ríkinu í formi skatta.
Slíkt á einnig við eigendur og rekstraraðila einkahlutafélaga sem nýta sér frádráttarbæran rekstrarkostnað til lækkunar skattgreiðslna. Slíkur frádráttur á sér meginstoð í 1. mgr. 31. gr. laga um tekjuskatt, nr. 90/20031. Í ritgerð þessari eru mörk frádráttarbærs rekstrarkostnaðar einkahlutafélaga skoðuð ásamt tengslum við skattasniðgönguhugtakið.
Helstu niðurstöður ritgerðarinnar eru á þann veg að skattstofn einkahlutafélaga þurfi að vera vandlega skilgreindur auk þess sem skilgreina þurfi hugtökin „atvinnurekstur“ og „tengdar
tekjur“ á mun nákvæmari hátt en nú er gert. Stór hluti vandamálsins snýr að mati höfundar að tekjuskattslögunum sjálfum og skort á nákvæmum skilgreiningum innan laga og
reglugerðarrammans. Er það niðurstaða höfundar að skilgreina þurfi álitaefni málaflokksins mun betur í lögum, reglugerðum og skattmati ríkisskattsjóra svo dæmi séu nefnd. Slíkt myndi
án efa draga úr vægi matskenndrar ákvörðunartöku stjórnvalda og dómstóla og auka yfirsýn skattgreiðenda á lögmæti ráðstafanna sinna varðandi meðhöndlun rekstrarkostnaðar.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Undirritað_9.4_Lokaverkefni_til_BS_gráðu_í_viðskiptalögfræði_Bifröst_Rúnar_Þór_Haraldsson.pdf | 257.22 kB | Opinn | Skoða/Opna |