Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/21676
Segja má að saga ættarmóta sé ekki löng, ekki nema um rúm fjörutíu ár. Í þessari ritgerð verður fjallað um þær samfélagslegu aðstæður sem ættarmótahefðin virðist spretta úr, þéttbýlismyndunina á seinni hluta 20. aldar. Þá flykktist fólk úr sveitum landsins í leit að betra lífi og nýjum tækifærum í höfuðborginni. Hjá nýju íbúum höfuðborgarsvæðisins leiddu flutningarnir af sér þörf til að halda tengslum við heimahaga og skyldmenni, ættarmótin litu dagsins ljós. Tekin voru viðtöl við fimm einstaklinga sem sótt hafa ættarmót og dregin upp mynd af upplifunum og viðhorfum þeirra til ættarmóta, ættar sinnar og hlutverka ættarmóta. Viðmælendur virðast í flestum tilfellum hafa jákvæð viðhorf gagnvart ættarmótum og upplifa stórfjölskylduna sem hóp. Helstu niðurstöður leiddu í ljós að hlutverk ættarmóta var af tvennum toga. Annars vegar að viðhalda og endurnýja tengsl við stórfjölskylduna og hins vegar að staðfesta sjálfsmynd þátttakenda sem hluti af hóp. Jafnframt eru viðmælendur sammála um að ættarmót eigi framtíð í nútímasamfélagi.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
BA Ritgerð Iðunn.pdf | 501.65 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |