Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/2993
Allt fram undir miðbik tuttugustu aldarinnar var líkaminn sjaldan megin efni rannsókna
í mannfræði. Með tímanum var hann deginn fram og þá fyrst notaður sem tæki til að
lýsa mynstri, táknum og félagslegu skipulagi samfélagsins. Í kjölfar póstmódernismans,
á sjöunda áratugnum, urðu vatnaskil í umfjöllun um líkamann. Líkaminn skráði sig á
blað mannfræðinnar og varð smátt og smátt að megin efni rannsókna. Með tilkomu
nýrrar líftækni steig nýr líkami fram á sjónarsviðið og við það breyttist viðhorf manna
til líkamans. Líkaminn var settur fram á nýjan og sjónrænan hátt og farið var að hugsa
um hann á sameindastigi. Þannig framlengdi tæknin líkama okkar og sjálfsskilning langt
út í hið víðfeðma erfðamengi mannsins. Líftæknin opnaði erfðamengið um leið og hún
breytti hugmyndum um sjálfið, líkamann og erfðirnar. Hugmyndir okkar breyttust ekki
síst að því leyti að farið var að renna hýru auga til verðmætasköpunar út frá
upplýsingum sem fram komu í erfðamenginu. Við það vöknuðu upp miklar deilur um
það hvernig innri hlutum líkamans, þ.e. erfðunum, væri stjórnað, hvernig þeir væru
einangraðir og sameinaðir í ferli sem voru ekki til áður. Segja má að út frá nýjum og
flóknum ferlum sameindarinnar hafi lífið sjálft orðið að kraftmikilli pólitík.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Ritgerd5juni_fixed.pdf | 297.95 kB | Lokaður | Heildartexti |