Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/5009
Nafn Jakobínu Sigurðardóttur (1918–1994) virðist hafa fallið á milli þils og veggjar í
umræðu um þá endurskoðun á íslensku skáldsagnaformi sem hófst um miðjan 7.
áratug 20. aldar. Þrátt fyrir að hafa skrifað bækur sínar á tímabilinu 1959–1994 og
frásagnarform fjölmargra verka hennar sé óvenjulegt og nýstárlegt – jafnvel einsdæmi
– er Jakobínu ekki getið í öllum yfirlitsgreinum um íslenkar bókmenntir eftir 1960. Í
þessari umfjöllun er leitast við að sýna fram á að Jakobína eigi skilið að vera talin
einn af formbyltingarhöfundum íslenskrar sagnagerðar.
Allar skáldsögur og smásagnasöfn Jakobínu eru til umfjöllunar hér og
frásagnaraðferð þeirra er m.a. greind með hjálp hugrænnar frásagnarfræði (e.
cognitive narratology). Fræðin, sem eru enn fremur lítt þekkt hér á landi, eru kynnt
ítarlega í inngangskafla sem og jafnóðum við greiningu á sögunum. Í 2. kafla er
fjallað um persónusköpun í smásögunni „Veginum upp á fjallið“ (Vegurinn upp á
fjallið 1990) og skáldsögunum Dægurvísu (1965) og Snörunni (1968). Einræður og
samtöl í ýmsum sögum Jakobínu eru til umfjöllunar í 3. kafla og í 4. kafla er
gríðarlega margslungin og einstök frásagnaraðferð Lifandi vatnsins – – – (1974)
rannsökuð. Í 5. kafla er þróun höfundarverks skáldkonunnar skoðuð, m.a. með tilliti
til hlutverks sögumanns og höfundar í frásögninni, og greint frá hugmyndum um
frásagnartækni sem beinlínis eru til umfjöllunar í verkunum. Þessi þróun og
frásagnarfræðiumræða í sögum Jakobínu er einnig borin saman við fræðiskrif og
skáldverk Halldórs Laxness.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Ásta Kristín - MA-ritgerð.pdf | 775.34 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |