Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/8565
Frá aldaöðli höfum við sagt hvoru öðru sögur, kyrjað þær í kvæðum og túlkað
umheiminn í gegnum þær. Sögurnar eru óteljandi, búnar ólíkum klæðum, hetjum,
tíma og stöðum. Ímyndunaraflið virðist ótakmarkað, eins og sagnahefðin sjálf. Hvað
ef það væri aðeins til ein saga, eitt form sem allar sögur heimsins fylgdu? Hvað ef
ímyndunarafl mannsins væri takmarkað á þann hátt að við værum alltaf að þylja
sömu söguna?
Ritsmíðin rannsakar hvort að til sé ein upprunaleg saga, og hvort að ófreskjan sé
ómissandi innan hennar. Þrætt er í gegnum ólíka kennismiði, allt frá tvenndarhyggju
Platons til formgerðarstefunnar, póstmódernisma og til sálarfræði Carl Jung.
Spurningum um ófreskjuna er velt upp og hlutverk hennar skilgreint. Hvert er
hlutverk ófreskjunnar innan sögunnar? Hvaðan sprettur hún? Væri hægt að skrifa
sögu án ófreskju?
Niðurstaða ritgerðarinnar er að ófreskjan sé ómissandi. Án hennar er engin togstreita
eða drifkraftur. Hetja verður óþörf án ófreskju. Án myrkurs er ekki til ljós.
Óhugnaðurinn, ógnin og illskan er undirstaða þess að fegurð, hamingja og birta séu
til. Birtingamynd ófreskjunnar hefur þróast í samtímanum. Mörkin eru óljósari í
póstmódernískum hversdagsleika, og eru síbreytileg.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Lokaritgerd.pdf | 153.46 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |