Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/8909
Á kjörtímabilunum 1937-1959 voru ríkisstjórnir skammlífar, þó aldrei vegna þess að kjósendur sneru við þeim baki heldur af því að samkomulag stjórnarflokka var erfitt og endasleppt. Í kosningum var tekist á um menn og málefni flokkanna en ekki um hugsanlegan
stjórnarmeirihluta, nema aðeins í kosningunum 1956 þegar tilraun Framsóknarflokks og Alþýðuflokks („hræðslubandalags“) til að ná meirihluta með kosningabandalagi hlaut ekki brautargengi. Þessi takmörkuðu áhrif kjósenda á stjórnarmyndanir skýrast m.a. af mjög stöðugu fjögurra flokka kerfi með lítt breytanlegum fylgishlutföllum á árunum 1942-1967.
Á viðreisnarárunum 1959-1971 var í kosningum tekist á um nauman meirihluta stjórnarflokkanna sem þeim tókst að verja tvívegis en misstu 1971. Með þeim kosningum hófst nýtt tímabil í kosningasögunni: Meiri fylgissveiflur milli kosninga og meira svigrúm fyrir nýja flokka sem oftast mynduðust við klofning hinna gömlu. Átta sinnum í röð urðu stjórnarskipti við kosningar. Fylgistap átti oft þátt, jafnvel meginþátt, í að fyrri stjórn sat
ekki áfram óbreytt. Jafnframt fór gengi flokka í kosningum að ráða nokkru um möguleika þeirra á að taka þátt í næstu stjórnarmyndun.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
a.2007.3.1.3.pdf | 167.81 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |