is Íslenska en English

Lokaverkefni (Meistara)

Háskóli Íslands > Heilbrigðisvísindasvið > Meistaraprófsritgerðir - Heilbrigðisvísindasvið >

Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/11001

Titill: 
  • Titill er á ensku Long Term Immunological Memory to Vaccinia Virus
  • Langtíma T- og B-frumu ónæmisminni gegn kúabóluveiru
Námsstig: 
  • Meistara
Útdráttur: 
  • Útdráttur er á ensku

    The smallpox vaccine is a vaccine of considerable importance. It made the eradication of smallpox possible and has been shown to elicit humoral and cellular immunity that can last for over half a century. Due to concerns about smallpox being used as a biological weapon, the immune response to the vaccine is of considerable interest. In this study, long term B- and T-cell responses were investigated in individuals with extreme responses to the smallpox vaccine when they were immunised over three decades ago. They were divided into three groups: 1) Those that experienced adverse reactions to the vaccine, 2) those that had “no take” or no response and 3) those that had a “take” or a normal response. This is the first study to analyse long term B- and T-cell responses to Vaccinia virus in subjects grouped according to these rare extreme type reactions. Heat inactivated Vaccinia virus (VV) was used to stimulate blood cells isolated from the subjects and key cytokines secreted were measured by ELISA and Luminex. Additionally, B-cells were stimulated and VV specific IgG+ antibody secreting cells (AbSCs) were enumerated by ELISPOT assays. Both VV specific B- and T-cell responses were efficiently elicited in all three groups. B-cell memory responses were found to be weaker in the adverse reaction group than in normal responders and nonresponders. The subjects in the adverse reaction group had increased T cell responses, both Th1 and Th2 responses, when compared with normal responders and nonresponders. It therefore seems as if individuals that suffered adverse reactions to the smallpox vaccine may have been induced to
    produce stronger Th1 and Th2 memory cells at the cost of a less robust memory B-cell response. It is noteworthy that the nonresponders had measurable B- and T-cell responses despite showing “no take” at the time of vaccination. The novel results of this study have increased our understanding of long term T- and B-cell memory to VV and how it relates to the primary reaction to vaccination with the Vaccinia virus. They have also provided the unique opportunity to overlay the immunological results for the two groups of extreme vaccine responders onto the extensive genotype data available. Other researchers have already demonstrated that variations in both antibody and cellular immune responses are genetically controlled by HLA genes. The identification of HLA and other genes which could increase the risk of adverse reactions to vaccines, and possibly increase the risk of developing chronic inflammatory diseases, would be an important step towards the design of a safer vaccine formulation and perhaps towards preventative treatment for high risk individuals.

  • Kúabólubóluefnið gegn bólusótt hefur mikla sérstöðu. Notkun bóluefnisins varð til þess að bólusóttarveirunni var útrýmt í náttúrunni, en ekkert annað bóluefni hefur náð slíkum árangri enn. Sýnt hefur verið fram á að bóluefnið vekur bæði frumu- og vessabundin ónæmissvör sem geta varað lengur en hálfa öld. Í ljósi þeirra hryðjuverka sem framin hafa verið í seinni tíð hafa vaknað áhyggjur varðandi möguleikann á notkun bólusóttarveirunnar í hryðjuverkaárásum. Slíkar áhyggjur hafa meðal annars blásið lífi í rannsóknir á bólusóttarveirunni og ónæmissvarinu gegn henni. Í rannsókninni sem hér verður fjallað um var langtíma T- og B-frumu ónæmisminni gegn kúabólubóluefnininu rannsakað í
    einstaklingum sem voru bólusettir fyrir meira en þremur áratugum síðan. Í þessum hópum voru: 1) einstaklingar sem upplifðu aukaverkanir, 2) viðbragðslausir einstaklingar sem ekki fengu bólu og ör þrátt fyrir ítrekaðar bólusetningar og 3) einstaklingar sem brugðust eðlilega við bólusetningunni með bólu og síðar öri. Langvinn ónæmissvör hafa aldrei áður verið rannsökuð í einstaklingum með slík sjaldgæf og óvenjuleg svör gegn kúabólubólusetningu. Í rannsókninni var kúabólu veiran, Vaccinia veira, sem hafði verið óvirkjuð með háum hita (VV) notuð til þess að örva einkjarna frumur einangraðar úr blóði þátttakendanna. Lykil boðefni sem frumurnar seyttu eftir örvunina voru mæld með ELISA og Luminex aðferðum. Einnig voru B-frumur örvaðar og VV-sértækar IgG+ mótefnaseytandi frumur taldar
    með ELISPOT aðferð. Bæði VV sértæk B- og T-frumu ónæmissvör voru til staðar í öllum þremur hópunum. B-frumu minni var ekki jafn öflugt í aukaverkana hópnum og í hinum tveimur hópunum en T-frumu svörin, bæði Th1 og Th2 svör, voru hinsvegar öflugri í aukaverkana hópnum heldur en í hinum tveimur. Svo virðist sem
    einstaklingar sem upplifðu aukaverkanir hafi myndað sterkari Th1 og Th2 minnisfrumur á kostnað kraftminni B-minnisfruma. Athygli ber einnig að veita því að viðbragðslausi hópurinn sýndi ekki lakari B- og T-frumu minnisviðbrögð en eðlilegi hópurinn þrátt fyrir að bregðast ekki við bólusetningu með eðlilegum hætti. Niðurstöður rannsóknarinnar hafa aukið við skilning okkar á langtíma T- og B- frumu minni gegn kúabóluveiru og hvernig upprunaleg viðbrögð við bólusetningu tengjast því. Þær hafa einnig veitt okkur tækifæri til þess að skoða niðurstöðurnar í samhengi við þær erfðafræðilegu upplýsingar sem eru til staðar fyrir einstaklingana sem sýna þessi sjaldgæfu og óvenjulegu viðbrögð við kúabólubólusetningu. Aðrar rannsóknir hafa þegar sýnt að breytileika í bæði frumu- og vessabundna ónæmissvarinu er að hluta til stjórnað af HLA genum. Með því að bera kennsl á breytileika í HLA genum og öðrum genum sem gætu aukið líkurnar á slæmum aukaverkunum gegn bóluefnum, og mögulega aukið líkurnar á langvinnum bólgusjúkdómum, væri mikilvægt skref tekið í átt að þróun öruggari bóluefna og jafnvel í átt að fyrirbyggjandi meðferðarúrræðum fyrir einstaklinga með aukna áhættu.

Styrktaraðili: 
  • Verkefnið var styrkt af Rannsóknarsjóði Rannís og Íslenskri erfðagreiningu. Á meðan á verkefninu stóð fékk ég ferðastyrki frá Scandinavia Society of Immunology (SSI) og frá Bandalagi Háskólamanna(BHM). Styrkirnir gerðu mér kleyft að kynna niðurstöður verkefnisins á ráðstefnu SSI í Geilo, Noregi.
Samþykkt: 
  • 4.4.2012
URI: 
  • http://hdl.handle.net/1946/11001


Skrár
Skráarnafn Stærð AðgangurLýsingSkráartegund 
MS_Halla_20120329.pdf2.09 MBOpinnHeildartextiPDFSkoða/Opna