Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/13526
Bannið við afturvirkni laga og reglan um réttmætar væntingar byggja á svipuðum lagaviðhorfum, fyrst á fremst á sjónarmiðum um réttaröryggi og fyrirsjáanleika.
Þessi ritgerð er á sviði almennrar lögfræði og er ætlunin að gera grein fyrir afturvirkni laga og réttmætum væntingum í ljósi eignarréttarverndar 72. gr. stjórnarskrárinnar og 1. gr 1. samningsviðauka við Mannréttindasáttmála Evrópu.
Í öðrum kafla ritgerðarinnar verður fjallað almennt um viðfangsefnið, þar sem reifuð verða þau lagarök sem reglurnar tvær byggja á auk þess sem gerð verður stuttlega grein fyrir notkun þeirra í evrópurétti. Í þriðja kafla verður fjallað um notkun Mannréttindadómstóls Evrópu á hugtakinu réttmætar væntingar, en dómstóllinn hefur staðfest í dómum sínum að væntingar einstaklinga og lögaðila til þess að fá að njóta eigna sinna séu verndaðar af 1. gr 1. samningsviðauka við Mannréttindasáttmála Evrópu að tilteknum skilyrðum uppfylltum. Í fjórða kafla verður svo gerð grein fyrir reglunum í íslenskum rétti. Áhersla verður lögð á að gera grein fyrir dómaframkvæmd Hæstaréttar í samhengi við reglurnar tvær. Þá verður sérstaklega fjallað um dóm Hæstaréttar frá 28. október 2011 í máli réttarins nr. 340/2011 þar sem úrlausn Hæstaréttar verður skoðuð með tilliti til afturvirkni laga og réttmætra væntinga
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Stefan_BA-Réttmætar Væntingar..pdf | 323.01 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |