Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/14413
Ein af meginreglum samningaréttar er samningafrelsið. Reglan er í raun og veru þríþætt og felur í sér frelsi til að ganga til samninga, frelsi um efni samninga og frelsi til að velja sér gagnaðila. Reglan er þó ekki undantekningalaus og er nokkrum takmörkunum háð og felast takmarkanirnar ýmist í banni við gerð samninga eða lögboðinni skyldu til gerðar samninga.
Þegar rætt er um skylduna til samningagerðar er átt við þegar aðili byggir rétt sinn á samningi, við gagnaðila sinn, án tillits til vilja hins síðarnefnda. Óréttmæt höfnun á að ganga til samninga getur leitt til bótaábyrgðar. Ein tegund samningsskyldu er skyldan til kaupa á vátryggingar. Dæmi um slíka skyldu má t.d. finna í 131. gr. loftferðalaga nr. 60/1998.
Í upphafi þessarar ritgerðar verður vikið að samningaréttinum, undirstöðum hans sem og samningafrelsinu og takmörkunum á því. Því næst verður vikið að vátryggingarsamningum, og að lokum verður vikið að þeim reglum er lúta að vátryggingu loftfara, sbr. 131. gr. laga um loftferðir nr. 60/1998.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Samningafrelsið og takmarkanir á því.pdf | 466.29 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |