Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/16141
Lagaboð sem takmarka samningafrelsi geta verið með ýmsum hætti og átt sér margs konar birtingarmyndir, jafnt skráðar sem óskráðar. Meðal annars kunna lög að takmarka samningafrelsið í þeim tilgangi að vernda önnur réttindi, ekki síst stjórnarskrárvarin réttindi. Eitt þeirra er atvinnufrelsið en í gildi eru þó nokkrar lagagreinar sem takmarka samningafrelsið með það fyrir augum að koma í veg fyrir ótæpilega skerðingu á atvinnufrelsi manna. Ein slík grein, 37. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga, í daglegu tali nefnd samningalögin, er einmitt viðfangsefni þessarar ritgerðar. Hér á eftir verður fjallað almennt um samingafrelsið og því næst drepið á fleiri lagaákvæðum er heimila beitingu svokallaðra samkeppnisákvæða. Þá verður litið til réttarsögulegra atriða og tilgangs lagagreinarinnar og loks verður ákvæðið skoðað í heild sinni. Sérstök áhersla verður lögð á það að marka inntak 37. greinarinnar, sérstaklega með tilliti til þess hversu langt má ganga í skerðingu atvinnufrelsis starfsmanna, til hvaða atriða skuli líta við mat á því hvort greinin eigi við í einstökum tilvikum og hvernig túlka skuli orðalagið „með ósanngjörnum hætti“ í skilningi 1. málsgreinar lagagreinarinnar. Verður að miklu leyti stuðst við dómafordæmi við yfirferð þessa.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Unnur_BA_2013 (1).pdf | 533.2 kB | Lokaður til...01.01.2133 | Heildartexti |