Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/17554
Samkvæmt 1. gr. a. barnalaga,sbr. lög nr. 76/2003, á barn rétt á að þekkja báða foreldra sína. Auk þess er í ákvæðinu kveðið á um skyldu móður til að feðra barn sitt, ef það gerist ekki sjálfkrafa eftir pater est reglu 2. gr. Þessi réttur barns er einnig tryggður í 7. gr. Barnasáttmálans.
Þrátt fyrir, að hér á landi séu í gildi reglur um rétt barna til að þekkja báða foreldra sína,og reglur sem segja til um skyldu móður til að feðra barn sitt, þá koma alltaf upp mál þar sem börn eru annað hvort ófeðruð eða rangfeðruð. Íslensk löggjöf á sviði barnaréttar hefur verið gagnrýnd, með vísan til þess að ákvæði 1. mgr. 10. gr. barnalaga takmarki í raun rétt barns til að þekkja foreldra sína. Í ákvæðinu felst m.a., að maður, sem telur sig vera föður barns, getur höfðað mál til viðurkenningar á faðerninu, en aðeins ef barnið er þá ófeðrað. Með þessari tilhögun er það sett í hendur annarra en mögulegs föður, að koma skikki á rangt faðerni barns.
Meginviðfangsefni þessarar ritgerðar beinist að skoðun á nefndri takmörkun skv. 1. mgr. 10. gr. barnalaga um málsaðild að faðernismáli, og það hvort hún standist gegn stjórnarskrárvörðum rétti manna til að fá úrlausn um réttindi sín og skyldur fyrir dómstóli, sbr. einnig sjónarmið um jafnræði, og hins vegar hvort hún sé í samræmi við þau mannréttindi barna, sem annars vegar felast í réttinum til að þekkja foreldra sína, en hins vegar réttinum til friðhelgi einkalífs.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
BA Herdís Björk Brynjarsdóttir.pdf | 136.25 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |