Áhættudreifing: Samanburður á hefðbundinni bestun eignasafna og áhættujöfnuði

Abstract

Fjárfestingakostir íslenskra fjárfesta eru af skornum skammti. Nær ógerlegt er fyrir fjárfesta að verja stöður sínar sökum þess að engar afleiður eru skráðar á markað og skortsala er stunduð í afar litlum mæli. Einnig eru í gildi fjármagnshöft sem hindra fjárfestingu út fyrir landsteinana sem koma alfarið í veg fyrir áhættudreifingu yfir landamæri. Þetta eru krefjandi aðstæður og því verður enn mikilvægara að styðjast við áreiðanleg líkön og aðferðir við áhættudreifingu.Hér verður fjallað um aðferðir til að dreifa áhættu við fjárfestingar í verðbréfum og er leikvöllur þessa verkefnis íslenskur verðbréfamarkaður.Búin verða til eignasöfn, sem innihalda íslensk hlutabréf ásamt ríkistryggðum skuldabréfum, annars vegar með hefðbundinni bestun og hins vegar áhættujöfnuði og síðan gerður samanburður á uppbyggingu, áhættu og væntri ávöxtun þeirra. Einnig verður fjallað um helstu annmarka beggja aðferða.Helstu niðurstöður eru að þrátt fyrir góðan árangur og síauknar vinsældir á erlendum mörkuðum virðist áhættujöfnuður ekki henta íslenskum aðstæðum og að hefðbundin bestun eignasafna kunni að henta betur þegar það kemur að áhættudreifingu á íslenskum verðbréfamarkaði. Þeir yfirburðir sem áhættujöfnuður hefur umfram hefðbundna bestun á erlendum mörkuðum virðast ekki koma fram hérlendis. Takmarkaður aðgangur að lánsfé og skortur á afleiðum sem nýta má til að ná fram vogun veldur því að áhættujöfnuður nýtist illa er eignaflokkum fjölgar. Íslenskar aðstæður bjóða heldur ekki upp á að hægt sé að ná fram hærra Sharpe hlutfalli með áhættujöfnuði heldur en hefðbundinni bestun.