Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/2051
Í ritgerð þessari er fjallað um það hvort reglan um milliliðalausa sönnunarfærslu sé virt þegar kemur að meðferð opinberra mála fyrir íslenskum dómstólum, en í reglunni felst m.a. að Hæstiréttur getur ekki sakfellt mann, sem sýknaður hefur verið í héraðsdómi, á grundvelli framburðar hans sjálfs eða vitna, nema dómarar hafi sjálfir hlýtt á framburðinn og sönnunarfærslan þannig verið milliliðalaus fyrir Hæstarétti. Rétt er þó að geta þess að Hæstiréttur hefur almennt ekki látið slíka sönnunarfærslu fara fram, heldur þess í stað ómerkt héraðsdóm og vísað máli aftur heim í hérað, hafi hann talið að mat héraðsdóms á sönnunargildi framburðar ákærða og vitna orki tvímælis.
Í upphafi ritgerðarinnar er fjallað um dómstólaskipan í sögulegu ljósi, frá þjóðveldisöld til dagsins í dag. Framan af var formfesta lykilatriði þegar kom að málsmeðferð fyrir dómi, en á 19. öld fer fyrst að bera á réttinum til réttlátrar málsmeðferðar. Eftir umfjöllun um sögulega þróun, er fjallað ítarlega um meginregluna um milliliðalausa sönnunarfærslu, en að lokinni þeirri umfjöllun er dómstólaskipunin í nokkrum löndum skoðuð lítillega, en mörg Evrópulönd eru með millidómstig í bæði sakamálum og einkamálum. Í lokin eru lagðar til úrbætur á íslenskri dómstólaskipan og komist að þeirri niðurstöðu að heppilegast sé að setja á stofn millidómstig í sakamálum, eigi að tryggja að reglan um milliliðalausa sönnunarfærslu sé í heiðri höfð.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Domstolaskipan Millilidalaus sonnunarfaersla.pdf | 285.78 kB | Opinn | Dómstólaskipan á Íslandi - heild | Skoða/Opna |