is Íslenska en English

Lokaverkefni (Meistara)

Háskóli Íslands > Félagsvísindasvið > Meistaraprófsritgerðir - Félagsvísindasvið >

Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/20832

Titill: 
  • Titill er á ensku Lost in Annexation? The Causes of Russia's Foreign Policy Choices in Crimea Anno 2014
Námsstig: 
  • Meistara
Útdráttur: 
  • Útdráttur er á ensku

    Russia’s annexation of Crimea in March 2014 marked a dramatic turning point in East-West relations. Likewise, it signalled a watershed in Russia’s policy in the near abroad, most importantly with Ukraine, with whom Russia has shared fate and fortune through centuries. What may have caused Russia’s resort to such an assertive move against its brother nation, violating international law in many people’s opinion, and jeopardising its renommé in world politics? The two nations’ common history and culture, and extensively shared identity, were in full play in this ‘Borderland’ crisis, and so were concrete concerns of geopolitics as the Black Sea region is of utmost significance for Russia. This study examines continuity and change in Russian foreign policy since the end of the Cold War, and inter alia considers the role of President Putin. While traditional realist balance-of-power analysis might appear to fit the Crimea case, Russia’s foreign policy choices cannot be fully explained or understood unless due weight is accorded to the historical and ideational context, in keeping with constructivist tenets. The study’s main finding is that the causes of Russia’s action in Crimea must be sought in its perceived lack of recognition as a great power by the West; Russia’s strong belief that Crimea is essentially a Russian land; and a defensive calculation whereby Russia – yearning for a strong post-Soviet space – could not face losing the fraternal country of Ukraine to its adversaries.
    Key words: Russia, Crimea, Ukraine, annexation, Putin, foreign policy, International Relations (IR), Constructivism, Self/Other, Soviet Union, Gorbachev, Yeltsin.

  • Innlimun Krímar í Rússland í mars 2014 olli áhrifamiklum umskiptum í sambúð austurs og vesturs. Ennfremur var hún til marks um straumhvörf í stefnu Rússlands í málefnum nærsvæða, einkum Úkraínu, en þessi tvö ríki hafa deilt súru og sætu um aldir. Hvað olli því að Rússland greip til svo einbeittra aðgerða gagnvart bræðraþjóð, fór í bága við alþjóðalög að mati fjölmargra, og laskaði orðstír sinn á alþjóðavettvangi? Sameiginleg saga og menning þessara tveggja þjóða, og sjálfsmynd sem þær deila að verulegu leyti, gegna ríku hlutverki í þessum átökum – sem kennd hafa verið við „Jaðarland“ – og hið sama má segja um geopólitískar áhyggjur Rússa vegna sérstaks mikilvægis Svartahafssvæðisins. Í þessari ritgerð er fengist við samfellu og breytingar í utanríkisstefnu Rússlands frá endalokum kalda stríðsins, og meðal annars er hlutverki Pútíns Rússlandsforseta gefinn gaumur. Enda þótt hefðbundnar raunhyggjukenningar um valdajafnvægi gætu virst eiga við um innlimun Krímar, verður utanríkisstefna Rússlands samt ekki að fullu skýrð og skilin án þess að sögulegu og hugmyndalegu samhengi sé gefið tilhlýðilegt vægi, í anda kenninga mótunarhyggjunnar. Helstu niðurstöður ritgerðarinnar eru að leita verði orsaka aðgerða Rússlands í Krím í meintum skorti á viðurkenningu af hálfu Vesturlandanna á Rússlandi sem stórveldi, í bjargfastri sannfæringu Rússlands um að Krím sé þegar allt kemur til alls rússneskt land, og í varnarviðbrögðum þar eð Rússland – í eins konar þrá eftir sterku bandalagi á svæði gömlu Sovétríkjanna – gat ekki hugsað sér að tapa hinni úkraínsku bræðraþjóð í hendur andstæðingunum.
    Lykilorð: Rússland, Krím, Úkraína, innlimun, Pútín, utanríkisstefna, alþjóðasamskipti, mótunarhyggja, Sjálf/aðrir, Sovétríkin, Gorbatsjov, Jeltsín.

  • Útdráttur er á óskilgreindu tungumáli

    Аннексия Крыма Россией в марте 2014 г. явилась кардинальной поворотной точкой в отношениях Востока и Запада. Помимо этого, она ознаменовала перелом в российской политике в ближнем зарубежье, в особенности в отношении Украины, с которой Россия веками делила пополам радость и горе. Что могло заставить Россию прибегнуть к столь решительному ходу против братского народа, нарушив – по мнению многих – международное право и рискуя своим реноме в мировой политике? Общая история и культура народов России и Украины, а также значительная общность их национальной идентичности были в полной мере задействованы в этом «пограничном» кризисе – как и конкретные геополитические соображения, связанные с чрезвычайной важностью района Чёрного моря для России. В настоящей работе рассматривается преемственность и изменения во внешней политике России со времён окончания холодной войны – и в частности, роль президента Владимира Путина. Может показаться, что традиционные реалистические концепции баланса сил применимы к крымскому вопросу, однако внешнеполитические решения, принятые Россией, могут быть в полной мере поняты и объяснены только в том случае, если историческому и идейному контексту будет придаваться должное значение в соответствии с принципами конструктивизма. Основные выводы данного исследования заключаются в том, что причины действий России в Крыму следует искать в предполагаемом непризнании России Западом как великой державы, в твёрдой убеждённости России в том, что Крым в сущности является Российской территорией, а также в защитной реакции, поскольку для России – тоскующей по сильному пост-советскому пространству – было немыслимо, чтобы братский украинский народ попал в руки её противников.
    Ключевые слова: Россия, Крым, Украина, аннексия, В.В. Путин, внешняя политика, международные отношения (МО), конструктивизм, Я/Другой, Советский Союз, М.С. Горбачёв, Б.Н. Ельцин.

Samþykkt: 
  • 28.4.2015
URI: 
  • http://hdl.handle.net/1946/20832


Skrár
Skráarnafn Stærð AðgangurLýsingSkráartegund 
Árni Þór Sigurðsson 3007604579 Meistararitgerð.pdf2.64 MBOpinnHeildartextiPDFSkoða/Opna