Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/21030
Innflytjendur eru um 10% íslenskra þegna og setja svip sinn á menningu þjóðarinnar. Þátttaka innflytjenda í íslensku bókmenntalífi hefur hins vegar verið afar takmörkuð, samanber hve fáir innflytjendur eða einstaklingar sem hafa íslensku að öðru máli hafa gefið út skáldverk á Íslandi. Kenningar eftirlendufræða varpa ljósi á það valdaójafnvægi sem felst í lítilli umfjöllun innflytjenda um sig sjálfa innan íslenskrar bókmenntastofnunar. Í þessari ritgerð er þetta valdaójafnvægi skoðað með því að greina birtingarmyndir innflytjenda í íslenskum samtímabókmenntum en tímarammi rannsóknarinnar miðast við árið 2000 vegna örar fjölgunar innflytjenda á Íslandi á 21. öld.
Fjallað er ítarlega um þrjú verk, Vetrarborgina eftir Arnald Indriðason, Illsku eftir Eirík Örn Norðdahl og Maðurinn sem hataði börn eftir Þórarinn Leifsson, og þau sett í samhengi við kenningar fræðimanna um sífellda endursköpun goðsagnarinnar um íslenska þjóð í baráttu við erlend öfl. Enn fremur er skoðað hvernig höfundar vinna með málfar innflytjenda í verkunum. Færð eru rök fyrir því að framsetning innflytjenda í íslenskum samtímabókmenntum endurspegli undirskipun hópsins í samfélaginu en viðhaldi einnig þjóðernislegri sjálfsmynd innfæddra. Þá er gerð tilraun til þess að setja niðurstöðurnar í samhengi við takmarkaða útgáfu skáldverka á íslensku eftir innflytjendur.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Skjal 1.pdf | 100.85 kB | Opinn | Titilsíða | Skoða/Opna | |
Skjal 2.pdf | 699.05 kB | Opinn | Meginmál | Skoða/Opna |