Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/23328
Rétturinn til þess að tjá sig er forsenda lýðræðislegra stjórnarhátta auk þess að vera vafalaust meðal dýrmætustu réttinda einstaklinga. Tjáningarfrelsið er tryggt í 73. gr. stjórnarskrárinnar, en samkvæmt íslenskum rétti gildir sú grundvallarregla að menn eiga almennt rétt á að tjá hug sinn opinberlega með hverjum þeim hætti sem þeim þóknast. Á sumum sviðum þjóðlífsins er tjáningarfrelsið sérstaklega mikilvægt og á það við í umræðum um stjórnmál, en það sjónarmið birtist m.a. í 2. mgr. 49. gr. stjórnarskrárinnar, sem segir að enginn alþingismaður verði krafinn reikningsskapar utan þings fyrir það, sem hann hefur sagt í þinginu, nema Alþingi leyfi. Þannig njóta alþingismenn sérstaks málfrelsis í starfi sínu en ítarlega er fjallað um þetta ákvæði stjórnarskrárinnar í ritgerðinni.
Í ritgerðinni verður farið yfir þær sérstöku reglur sem gilda um tjáningarfrelsi í opinberri umræðu um þjóðmál og svo sérstaklega um þær reglur stjórnarskrárinnar sem veita alþingismönnum víðtæka friðhelgi og málfrelsi. Í byrjun verður rakið stuttlega upphaf reglna um tjáningarfrelsið í Evrópu og hvaða reglur gilda um það í íslenskum rétti. Fjallað verður um tjáningarfrelsisákvæði Mannréttindasáttmála Evrópu og áhrif þess á íslenskan rétt. Farið verður yfir niðurstöður þeirra fræðimanna sem hafa skrifað um ákvæðin og skoðuð dómaframkvæmd.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Ritgerd_endanleg.pdf | 307.24 kB | Opinn | Meginmál | Skoða/Opna | |
forsida_torir_pdf.pdf | 162.02 kB | Opinn | Forsíða | Skoða/Opna | |
Yfirlýsing_Þórir.pdf | 399.17 kB | Lokaður | Yfirlýsing |