Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/23929
Viðfangsefni þessarar ritgerðar verður að fjalla um 215. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 (nú skammstöfuð hgl.) og það gáleysismat sem fer fram af hálfu dómstóla þegar ákvarða skal refsingu í dómsmálum þar sem ákært hefur verið fyrir brot gegn 215. gr. hgl. Það að valda manndrápi er með alvarlegri brotum sem hægt er að fremja og er í 211. gr. hgl. að finna ákvæði sem kveður á um hámarksrefsingu þ.e. ævilangt fangelsi vegna slíkra brota. Því verður skoðað í ritgerð þessari hvernig dómstólar hér á landi taka á þeim tilvikum þegar menn valda manndrápi vegna gáleysislegrar hegðunar, en 215. gr. hgl. er sérákvæði sem leggur refsingu við manndrápi sem valdið er af gáleysi.
Í ritgerðinni verður fyrst leitast við að gera stuttlega grein fyrir skilyrðum refsiábyrgðar, síðan verður fjallað um saknæmisregluna, sem er grundvallarregla í refsirétti og hvernig hún birtist í hegningarlögunum. Því næst verður gáleysishugtak refsiréttar skoðað og farið yfir hvernig stigsskipting gáleysis háttar og hvar mörkin liggja milli mismunandi stiga gáleysis. Fjallað verður um 215. gr. hgl. og farið ítarlega yfir dómaframkvæmd þar sem ákæra hefur verið byggð á því ákvæði og greint hvernig mat dómstóla á gáleysi hefur áhrif á ákvörðun refsinga. Að lokum verður stuttlega vikið að sambærilegu ákvæði úr norskum rétti.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
BA-ritgerd - Sigridur Harradottir.pdf | 398.25 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna | |
BA - forsida.pdf | 130.45 kB | Opinn | Forsíða | Skoða/Opna | |
Yfirlýsing_Sigríður.pdf | 301.81 kB | Lokaður | Yfirlýsing |