Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/24292
Á sviði einkamálaréttarfars gilda nokkuð margar meginreglur, sem fela í sér grunnrök sviðsins. Sumar þessar meginreglur leiðir meðal annars beint af ákvæðum stjórnarskrárinnar nr. 33/1944, en aðrar eru ekki eins skýrlega leiddar af grundvallarlögunum. Umfjöllunarefni þessarar ritgerðar er svokölluð útilokunarregla. Útilokunarreglan er ein þýðingarmesta meginreglan á sviði einkamálaréttarfars og tengist náið málsforræðisreglunni og reglunni um jafnræði aðila fyrir dómi. Kjarni útilokunarreglunnar beinist að því að málsgrundvöllur í einkamáli sé ljós á fyrstu stigum þess, en reglan takmarkar mjög rétt aðila til að koma tilteknum atriðum að á síðari stigum málsmeðferðar. Tilgangurinn með þessari umfjöllun er fyrst og fremst að gera grein fyrir þýðingu hennar í dómaframkvæmd, en til þess þarf fyrst að gera skil þeim helstu ákvæðum í lögum um meðferð einkamála nr. 91/1991 (hér eftir EML), sem fela í sér útfærslur hennar. Að þeirri afmörkun framkominni eru efnisþættir ákvæðanna greindir í dómaframkvæmd og með það að leiðarljósi að geta ályktað um þau matskenndu atriði sem lagareglurnar kveða á um, svo sem eins og það sem segir í 5. mgr. 101. gr. EML, um að málsástæður og mótmæli skuli koma fram jafnskjótt og tilefni gefst til.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Herdís Björk Brynjarsdóttir.pdf | 1.37 MB | Lokaður til...03.05.2050 | Heildartexti | ||
Yfirlýsing_HerdísBjörk.pdf | 311.44 kB | Lokaður | Yfirlýsing |