Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/9839
Meginmarkmið þessarar ritgerðar er að athuga hvort réttarstaða sakbornings samkvæmt lögum um Landsdóm nr. 3/1963 og lögum nr. 4/1963 um ráðherraábyrgð standist þær lágmarkskröfur sem er að finna í stjórnarskrá lýðveldisins Íslands og Mannréttindasáttmála
Evrópu. Við vinnslu ritgerðarinnar var helst litið til 69. gr. og 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands og 6. og 7. gr. Mannréttindasáttmála Evrópu, auk fræðilegra heimilda og
fordæma. Þar sem Landsdómur er að koma saman í fyrsta sinn hér á landi var litið til Danmerkur til að finna fordæmi og svokallað Tamílamál sérstaklega reifað. Kom það mál til
kasta Mannréttindadómstóls Evrópu og við vinnslu ritgerðarinnar var m.a. horft til þeirrar úrlausnar. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er sú að réttarstaða sakbornings samkvæmt
lögum um Landsdóm sé varin miðað við þær lágmarkskröfur sem gerðar eru í stjórnarskrá lýðveldisins Íslands og Mannréttindasáttmála Evrópu. Aftur á móti, er réttarstaða sakbornings samkvæmt lögum um ráðherraábyrgð ekki tryggð að fullu þar sem refsiheimild 10. gr. laga nr.4/1963 um ráðherraábyrgð er of almenns eðlis og óskýr
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
188153_ritgerð.pdf | 1.4 MB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |