Siðfræði Epíkúrosar

Abstract

Í þessari ritgerð er fjallað um kjarnann í siðfræði Epíkúrosar. Leitast er við að lýsa markmiði siðfræðinnar, hugarró (ἀταραξία), og leiðinni að því. Aðeins sá sem hafði hugarró gat verið farsæll. Epíkúros var nautnahyggjumaður; aðeins með því að sækjast eftir ánægju og forðast sársauka var hægt að ná hugarró og þar með farsæld. Fræðilegum forsendum þessarar ályktunar eru gerð skil í kaflanum um þekkingarfræði, en náttúrufræði og atómkenning Epíkúrosar ræddar aðeins stuttlega. Því næst er greint frá kenningu Epíkúrosar um hvernig eigi að velja og hafna til þess að fá sem mesta ánægju út úr lífinu, hvers eðlis þessi ánægja sé og hvaða ótta þurfi að losa sig við til þess að ná að lokum hugarró. Þá er fjallað um skóla Epíkúrosar í köflunum Garðurinn I og II og rétt drepið á því hvernig litið var á heimspeki sem læknismeðferð fyrir sálina og hvernig epíkúrismi breyttist í eins konar trúarreglu eftir daga Epíkúrosar. Reynt var eftir fremsta megni að vinna eftir frumheimildum en fylla upp í þar sem þurfa þótti með seinni tíma heimildum frá fornöld eða umfjöllun samtímamanna. Gerð er grein fyrir helstu heimildum frá fornöld í kaflanum Garðurinn I. Í byrjun ritgerðarinnar er eilítið forspjall sem setur Epíkúros í samhengi við heimspekilega forvera sína og er þar mikilvægastur Demokrítos frá Abderu.