Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: https://hdl.handle.net/1946/15301
Allt frá því að ættarnöfnum fór að fjölga hérlendis á seinni hluta 19. aldar hefur styr staðið um tilvist þeirra. Frá örófi alda höfðu Íslendingar vanist því að vera synir og dætur feðra sinna eða mæðra og því voru margir efins um ágæti ættarnafnanna; ættu Íslendingar að halda tryggð við gamla kenninafnasiðinn eða taka upp hinn nýja útlenda? Í umræðum og deilum sem hverfast um svarið við þeirri spurningu eru margar og ólíkar breytur nefndar og tog myndast milli andstæðra póla – eins og jafnan þegar deilt er – en óneitanlega flækjast málin þegar yfirlýstur vilji yfirvalda er á skjön við lagarammann sem skapaður er. Í orði kveðnu skal viðhalda íslenska kenninafnasiðnum en á sama tíma er hluta þjóðarinnar heimilt að bera ættarnafn.
Hér er fjallað um tilurð, útbreiðslu og fjölgun ættarnafna, um tilkomu millinafnanna svokölluðu og þann mun sem er á ættarnöfnum og millinöfnum. Leitast er við að skýra hvernig ættarnöfn og föður-og móðurnöfn tengjast sjálfsmynd einstaklinga og sjálfsmynd þjóðarinnar, hvernig nafnréttur tekur stundum mið af almannahag en stundum af einkahag og reynt er að spá fyrir um örlög íslenska kenninafnasiðarins.
Skráarnafn | Stærð | Aðgangur | Lýsing | Skráartegund | |
---|---|---|---|---|---|
Það er nefnilega fínna að vera sen en dóttir.pdf | 637.67 kB | Opinn | Heildartexti | Skoða/Opna |