Lögbundnar takmarkanir á veðsetningu fjárhagslegra verðmæta

Abstract

Í lögum eru oft sett ákvæði sem að takmarka eða banna með öllu framsal á ákveðnum eignum eða réttindum manna. Í samræmi við 2. mgr. 3. gr. svl. gilda sömu takmarkanir hvað varðar heimild til þess að veðsetja réttindin og gilda um framsal. Í þeim tilvikum þar sem takmarkanir eru settar við framsali og þar með veðsetningu eigna með lögum, hefur löggjafinn tekið þá ákvörðun að eignir eða réttindi séu þess eðlis að brýnt sé að halda eignarhaldi þeirra í skefjum að einhverju leyti. Ýmsar ástæður geta legið því að baki að svo sé til hagað. Til dæmis hvaða áhrif það gæti haft gagnvart þriðja manni að eignarhald sé skert eða framselt. Réttindin geta verið þess eðlis að framsal þeirra sé óæskilegt og einnig geta þjóðfélagslegir hagsmunir kallað á það að réttindin haldist í forráðum ríkisins með leyfisveitingum. Í ritgerð þessari verður skoðað hvar slíkar takmarkanir er að finna í íslenskum lögum og hvers kyns þær takmarkanir eru. Vitaskuld verður það ekki tæmandi talið, en megindrættir dregnir upp.Umfjöllunin miðast við gildandi rétt þann 15. ágúst 2014.