Enginn skyldi einn í sorgum sitja : áfallaáætlun

Abstract

Í Aðalnámskrá grunnskóla 2011 kemur fram að hver skóli skuli semja sína eigin áfallaáætlun. Rannsókn Gunnars E. Finnbogasonar og Hildar Bjargar Gunnarsdóttur sýna þær niðurstöður að ekki hafi allir skólar slíka áætlun. Börnum sem syrgja þarf að mæta með ákveðinni varfærni, einnig geta aðrir nemendur í bekknum komist í uppnám þegar þeir heyra fregnir af andláti foreldris annars nemanda. Allskyns spurningar og tilfinningar vakna hjá nemendum og er mikilvægt að kennarinn sé undir það búinn. Sorgarviðbrögð barna eru mjög mismunandi og fer skilningur þeirra á dauða eftir því á hvaða þroskastigi þau eru. Það sem skiptir mestu máli þegar barn gengur í gegnum áfall er að það fái tækifæri og stuðning til að fara í gegnum erfiða tíma. Í verkefninu er miðað við vistfræðilíkan Bronfenbrenners til að gefa skýra mynd af því hvaða áhrif umhverfið hefur á barn í sorg, bæði hver áhrif fjölskyldunnar eru og skólans. Í lok verkefnis er svo farið í gerð bæklings sem inniheldur tillögu að áfallaáætlun þar sem skortur er á þessum áætlunum í skólum landsins.