Lögmætisregla skattaréttar

Abstract

Í ritgerð þessari er gerð grein fyrir lögmætisreglunni og hvernig hún virkar í skattarétti. Fjallað er um samruna og samsköttun fyrirtækja, reglur sem um það gilda og tilgang þeirra reglna. Sérstaklega er fjallað um meðferð dómstóla og skattyfirvalda á vaxtagjöldum sem koma til vegna skuldsettrar yfirtöku og öfugs samruna og í því sambandi verður dómur Hæstaréttar, Hrd. 28. febrúar 2013 (555/2012), svokallaður Toyotadómur, skoðaður ítarlega ásamt öðrum dómum og úrskurðum. Lögmætisreglan er mátuð við Toyotadóminn og fleiri dóma. Einnig eru skoðaðir úrskurðir yfirskattanefndar um sambærileg eða svipuð mál. Að lokum eru dregnar saman niðurstöður ritgerðarinnar. Þar kemur fram að höfundur hefur efasemdir við réttmæti ofangreinds Hrd. 28. febrúar 2013 (555/2012), í ljósi lögmætisreglunnar. Niðurstaða ritgerðarinnar er sú að önnur sjónarmið en lögmætisreglan hafi vegið þyngra í úrskurðum dómstóla og stjórnvalda um gjaldfærslu vaxtagjalda sem eru tilkomin vegna skuldsettrar yfirtöku og öfugs samruna.