Sjálfspilandi tónleikhús : flutningur eða upplifun

Abstract

Í þessari ritgerð fjalla ég um þær kröfur sem áhorfendur gera til raftónlistarfólks á tónleikum nútímans á gagnrýninn hátt. Hljóðfæraleikur hefur verið nauðsynlegur grunnþáttur tónleika frá upphafi. Með tilkomu MIDI skilaboða, sequencera ​og annarra leiða til að spila efni sjálfvirkt, hætti eiginlegur hljóðfæraleikur að vera nauðsynlegur í tónlist sem er sköpuð með þessum tólum. Slík tónlist er orðin mjög stór hluti af vinsælli tónlist í dag. Hugmyndir tónleikagesta og listamanna um gildi tónleika, eru þó enn að miklu leyti byggðar á hefðbundnum hljóðfæraleik. Spurningarnar sem ég hef að leiðarljósi eru: ​Hvaðan koma væntingar tónleikagesta raf / popp tónleika í dag, eiga þær ennþá við og eru þær að breytast? Að hvaða leyti hafa þær áhrif á hvernig raftónlistarfólk ákveður að útfæra tónleika?Helstu heimildir mínar eru viðtöl við raftónlistarfólk og tónlistargagnrýnendur, auk eigin reynslu.