Cognitive vulnerabilities for recurrent depression: Cognitive reactivity, rumination and emotion regulation

Abstract

Cognitive reactivity (CR) and rumination are well-established cognitive vulnerability factors for the onset and recurrence of depression. Difficulties in emotion regulation have also been linked to repeated episodes in depression. The aim of the present study was to assess whether CR (measured with LEIDS-R and experimental induction of sad mood), rumination (measured with RRS) and difficulties in emotion regulation (measured with DERS) were associated with depressive relapse in a sample of formerly depressed (FD) and never depressed (ND) individuals over a 12-month follow-up period. Participants were 63 volunteers, from the general public (n = 30) and university students (n = 33), that participated in a research where these vulnerability factors were investigated one year ago, with 26 coming from the FD-group (mean age = 35.8 years) and 37 from the ND-group (mean age = 31.5 years) at time-point one. Participants were assessed for the occurrence of major depressive episodes during the past 12 months and self-report questionnaires were also administered. Results revealed that eight individuals in the FD-group (30.8%) had experienced one or more depressive episodes during the 12-month follow-up period, compared to only one in the ND-group (2.7%). FD-participants that relapsed during the 12- month follow-up did not report greater CR, rumination or emotion regulation difficulties at time-point one, compared to FD-participants who did not relapse. However, group- differences were in the expected direction in the sample, with FD-participants with relapse having the highest mean scores on all measures, followed by FD-participants without relapse and ND-participants having the lowest mean scores. Results should be interpreted with caution due to small sample size in the study.

Rannsóknir hafa sýnt að hugnæmi (cognitive reactivity), þunglyndisþankar (rumination) og erfiðleikar í tilfinningastjórn (emotion regulation) séu mögulegir næmisþættir fyrir þróun á endurteknu bakslagi í þunglyndi. Tilgangur þessarar rannsóknar var að skoða hvort þessir tilteknu næmisþættir tengdust bakslagi í þunglyndi yfir eins árs tímabil hjá einstaklingum sem ýmist eiga þunglyndissögu eða enga slíka sögu. Þátttakendur voru 63 sjálfboðaliðar, úr almennu þýði (n = 30) og þýði háskólanema (n = 33), sem tóku þátt í rannsókn á fyrrnefndum næmisþáttum fyrir ári síðan (á tíma eitt – árið 2016) og aftur um það bil ári síðar (á tíma tvö– árið 2017). Búist var við að þunglyndislotur hefðu verið tíðari undanfarna 12 mánuði og að þeir þátttakendur innan þunglyndishóps sem upplifðu þunglyndi hefðu greint frá meira hugnæmi, ríkari tilhneigingu til þunglyndisþanka og meiri erfiðleikum í tilfinningastjórn á tíma eitt. Alls 26 af þeim þátttakendum sem áttu þunglyndissögu á tíma eitt (meðalaldur 35,8 ár) og 37 þeim sem ekki áttu sögu (meðalaldur 31.5 ár) tóku þátt í rannsókninni á tíma tvö. Þátttakendur mættu til rannsakenda og var metið með geðgreiningarviðtali (MINI) hvort þeir hefðu upplifað þunglyndislotu sl. 12 mánuði auk þess sem tekin var meðferðarsaga og þeir svöruðu sjálfsmatslistum. Alls höfðu 8 einstaklingar (30.8%) úr fyrrum þunglyndishóp upplifað bakslag á tíma tvö en aðeins einn (2.7%) í hóp sem hafði ekki fyrri sögu. Niðurstöður sýndu að þeir átta þátttakendur sem fengu bakslag í þunglyndi á síðastliðnum 12 mánuðum skoruðu ekki marktækt hærra en þeir sem ekki upplifðu þunglyndi á tímabilinu á sjálfsmatslistum sem mátu hugnæmi (LEIDS-R), þunglyndisþanka (RRS) og erfiðleika í tilfinningastjórn (DERS) á tímapunkti eitt. Munur á meðaltölum hópa var þó í þá átt sem búist var við: þeir sem upplifðu bakslag og áttu sögu um þunglyndi skoruðu hæst á öllum listum, því næst þeir sem áttu fyrri sögu en fengu ekki bakslag, og lægstir voru þeir sem enga sögu áttu um þunglyndi. Varlega þarf þó að fara í að alhæfa út frá niðurstöðunum í ljósi úrtaksmæðar og fjölda þeirra sem upplifðu bakslag í rannsókninni.