Mat á endurkomutíma stórra jarðskjálfta

Abstract

Við mat á líkindum og endurkomutíma jarðskjálfta er oftast notast við aðferð sem byggir á lögmáli Gutenberg-Richter. Þegar skoðaðir eru stórir jarðskjálftar fækkar yfirleitt mælingunum í gagnasöfnunum og aðferðin fer að gefa óáræðanlega niðurstöðu. Aðferð stórra útgilda - Pareto-dreifing, er aðferð sem er notuð til að skoða dreifingu þegar fjöldi mælinga er orðinn lítill. Hún er skoðuð sem annar möguleiki við mat á líkindum og endurkomutíma stórra jarðskjálfta.Aðferðirnar voru prófaðar á safn jarðskjálfta á tímabilinu frá 1991 til 2015, frá Reykjanesi og út á Reykjaneshrygg. Fundin voru dreififöll með aðferðunum og þau mátuð við gagnasafnið. Til að bæta niðurstöðuna fyrir stóra jarðskjálfta var gagnasafnið takmarkað að neðan við ákveðin þröskuld M_0 og fundin ný dreififöll. Út frá dreififöllunum var svo áætlaður endurkomutími jarðskjálfta af stærð M ≥ 5 og M ≥ 6. Til að styrkja matið var endurkomutíminn borinn saman við tvö önnur gagnasöfn, sem ná yfir lengra tímabil á sama athugunarsvæði og sem innihalda fleiri stóra jarðskjálfta.Niðurstaða athugunarinnar var að aðferð Gutenberg-Richter gaf endurkomutíma sem passar best við endurkomutíma gagnasafnanna en aðferð stórra útgilda - Pareto-dreifing, gaf dreififall sem fellur betur að mælingum gagnasafnsins frá 1991 til 2015.