Sönnun tjóns: Sönnunarkröfur 1. tölul. 1. mgr. 2. gr. laga nr. 111/2000 um sjúklingatryggingu og samanburður við sönnunarkröfur á grundvelli sakarreglu.

Abstract

Með tilkomu laga nr. 111/2000 um sjúklingatryggingu var stefnt að því að færa íslenskar reglur um sjúklingatryggingu nær norrænum reglum og auka bótarétt sjúklinga sem bíða heilsutjón vegna áfalla í tengslum við læknismeðferð. Tilgangur laganna var að auka réttindi tjónþola og tryggja þeim víðtækari rétt á bótum en tryggður var með almennum skaðabótareglum, auk þess sem til stóð að gera tjónþolum auðveldara að ná fram rétti sínum. Viðfangsefni ritgerðarinnar er að varpa ljósi á þær kröfur sem gerðar eru í tengslum við sönnun tjóns, þegar bótakrafa er grundvölluð á 1. tölul. 1. mgr. 2. gr. laga nr. 111/2000 um sjúklingatryggingu, og þær kröfur bornar saman við sönnun vegna sambærilegra tjóna þegar bóta er krafist á grundvelli hinnar almennu sakarreglu. Fjallað er um almennar reglur einkamálaréttarfars um sönnun og er umfjöllunin síðan þrengd og fjallað um þær sönnunarkröfur sem gerðar eru við sönnun tjóns á grundvelli 1. tölul. 1. mgr. 2. gr. strl. Verður í þeirri umfjöllun litið til sönnunarfærslu um að atvik falli innan gildissviðs strl., sönnunar um tilvist og umfang tjónsins, sönnunar þess að mistök hafi verið gerð við rannsókn eða meðferð og að lokum verður litið til sönnunar á því að unnt hefði verið að komast hjá tjóni ef staðið hefði verið að rannsókn eða meðferð með viðhlítandi hætti.