Áhrif hjartaendurhæfingar á líkamlega afkastagetu einstaklinga með hjartabilun

Abstract

Tilgangur: Takmarkaðar upplýsingar er að finna um árangur hjartaendurhæfingar fyrir hjartabilaða einstaklinga á Íslandi. Markmið þessarar rannsóknar var að greina hvort hjartaendurhæfing (stig ll) á HL-stöðinni í Reykjavík skilaði aukinni líkamlegri afkastagetu á hámarksþolprófi (w/kg) í lok þjálfunartímabils. Efniviður og aðferðir: Greind voru gögn einstaklinga með skert útstreymisbrot hjarta og einstaklinga með greininguna (ICD 10) hjartabilun, sem sóttu hjartaendurhæfingu (stig ll) á tímabilinu janúar 2010 til júní 2018. Gerð var krafa um að ómskoðun á hjarta væri fyrir hendi og þolpróf með hámarksafköstum við upphaf og lok þjálfunartímabils. Hlutfallsleg breyting líkamlegrar afkastagetu á þolprófunum var metin með almennum línulegum líkönum fyrir endurteknar mælingar. Greind voru gögn 76 einstaklinga á aldrinum 36–83 ára.Niðurstöður: Líkamleg afkastageta þátttakenda jókst að meðaltali um 16% (p < 0,001) (öryggisbil 13%–18%). Þeir sem mættu í þjálfun að jafnaði oftar en tvisvar sinnum í viku bættu líkamlega afkastagetu sína um 18% og marktækt meira miðað við hina sem mættu tvisvar sinnum eða sjaldnar sem bættu sig um 6%. Eldri aldurshópurinn (65–83) bætti sig um 19% og marktækt meira miðað við yngri aldurhópinn (36–64) sem bætti sig um 12%. Ekki var marktækur munur á bætingu eftir útstreymisbroti hjarta.Umræður: Hjartaendurhæfingin á HL-stöðinni leiðir af sér aukna líkamlega afkastagetu hjá einstaklingum með skert útstreymisbrot hjarta og einstaklingum með hjartabilun. Þessar niðurstöður eru í takt við alþjóðlegar rannsóknir. Eldri aldurshópurinn sýndi marktækt betri árangur en yngri aldurshópurinn. Skerðing útstreymisbrots hafði ekki takmarkandi áhrif á að auka líkamlega afkastagetu. Ástundun þjálfunar oftar en tvisvar sinnum í viku hafði mikil áhrif til aukningar á líkamlegri afkastagetu.Ályktanir: Markviss hjartaendurhæfing fyrir einstaklinga með hjartabilun og einstaklinga með skert útstreymisbrot hjarta skilar sér í aukinni líkamlegri afkastagetu í lok æfingatímabils.

Purpose: Limited information is available on the effects of cardiac rehabilitation (CR) on individuals with heart failure (HF) in Iceland. The aim of this study was to analyze whether CR (level II) at the Heart and Lung Rehabilitation Center yielded increased physical capacity (w/kg) as measured by maximum exercise test at the end of the training period.Materials and methods: Data from individuals with reduced ejection fraction (EF) and individuals with HF (ICD 10) were identified, who underwent CR during the period from January 2010 to June 2018. A cardiac ultrasound was required and a maximum exercise test at the beginning and end of the training period. The relative change in physical capacity on these tests was evaluated by general linear models for repeated measurements. Data from 76 participants aged 36–83 were analyzed.Results: Participants' physical capacity increased on average by 16% (p < 0.001) (confidence interval 13%–18%). On average, those who attended training more than twice a week improved their physical capacity by 18% and significantly more compared to those who trained twice or less a week who improved by 6%. The age group (65–83) increased the performance by 19% and significantly more compared to the age group (36–64), which added 12%. There was no significant difference in the improvement by level of EF.Discussion: Cardiac rehabilitation at the Heart and Lung Rehabilitation Center in Reykjavík for individuals with heart failure and individuals with impaired EF resulted in increased physical capacity. These results are in line with international research. The older age group showed significantly better results compared to the younger age group. The level of EF did not have a limiting effect on increasing physical capacity. Training more than twice a week had a major impact on physical capacity increase. Conclusion: Focused CR for individuals with HF and individuals with impaired EF resulted in increased physical capacity.