Menningararfur : múrinn á milli sauðskinnskónna og okkar

Abstract

Menningararfur er hugtak sem er notað reglulega í fréttum, umræðu og fræðum. Merking þess eins og við þekkjum það í dag er nýrri en fólk gerir sér grein fyrir. Í rannsókninni leitast ég til að skoða menningararf á Íslandi með áherslu á ósýnilega múrinn sem myndast hefur á milli kynslóða nútímans og fortíðar með uppsetningu minja á söfnum. Útgangspunktur ritgerðarinnar er samhengi eigin listsköpunar við gleymda menningarsögu. Ég set fram hugmyndir um stöðugildi listaverksins í tæknivæddum heimi í tengslum við kenningu Walter Benjamin um áru listaverksins, og þrívíddarprentaðra verka írönsku listakonunnar Morehshin Allahyari. Blómategundin Hrafnafífa er dregin fram sem þjóðartákn í tengingu við takmörk hugtaksins „hefð“ í prjónaskap. Fyrirbærin lopapeysa, sauðskinnskór og Hrafnafífa eru rannsökuð með vitnun í skrif Guðna Elíssonar, Valdimars Tr. Hafstein og Páls Skúlasonar. Listaverk eftir Ásdísi Elvu Pétursdóttur, Huldu Skáldkonu (Unni Benediktsdóttur Bjarklind), Hörð Sveinsson og Sigurð Guðmundsson málara er varpað fram samskeiða við sögu menningararfsins.

Cultural Heritage is a term regularly seen in media. Today´s perspective towards cultural history frequently emphasizes on monetary values instead of the historical significance of the object. By researching the definition of the term, I expose the invisible wall solicited by our modern view on cultural heritage. The wall between Us and Them, the present generation and the bygones. This thesis is a research on my artistic practice in relation to specific forgotten objects, and their place in history. Portraying ideas about the value of art in a technologically driven world, quoting Walter Benjamin´s theory on the aura of an art work and drawing attention to Morehshin Allahyari´s 3D printed sculptures. The flower Hrafnafífa or White Cottongrass is used as a national symbol in relation to the limits of the tradition in the icelandic history of knitting wool. The phenomenon´s; lopapeysa, sheepskin shoes and White Cottongrass are researched alongside theories about cultural heritage by Guðni Elísson, Valdimar Tr. Hafstein and Páll Skúlason. Art works by Ásdís Elva Pétursdóttir, Hulda (Unnur Benediktsdóttir Bjarklind), Hörður Sveinsson and Sigurður Guðmundsson are used as key passageways to comprehending the terms mentioned in a broader sense.