List, málfræði og fleira sniðugt : vangaveltur um samskipti

Abstract

Í ritgerðinni sem hér fylgir velti ég fyrir mér samskiptum og tungumáli í listum og þá aðalega minni eigin list. Til að nálgast það viðfangsefni styðst ég við kenningar Grant H. Kester um samskiptalist. Ég ber saman ‚skáldsögur‘ og samskiptaverk, með hjálp hugmynda Sigurðs A. Magnússonar, á sama tíma og Noam Chomsky og málfærðingar sem fást við ‚virkni tungumálsins‘ ljá mér verkfæri til að rýna í eðli tungumálsins og samskipta. Ég nota tilvitnanir úr skáldsögu Jane Austen, Emma, til að skýra mikilvægi þess að lesa á milli línanna. Enn fremur styðst ég við hugmyndir finnsku listakonunar Pilvi Takala sem býr til list í gegnum ferli samskipta í formi gjörninga og umræðna (e. performative interaction), en þetta er aðferð sem ég notast við í minni listsköpun. Ég vísa einnig til skilgreininga hennar á hugtökunum tilfinningarvinnu (e. emotional labour) og seinni vaktinni (e. the second shift). Hugtök sem ég þekkti ekki áður en ég byrjaði á þessum skrifum en hafði á óbeinan hátt verið að fjalla um í eigin listsköpun. Gamanmyndin The Devil Wears Prada nýtist mér til að benda á það hvernig við mannfólk erum stöðugt að taka upp og endurvinna umræðuefni, stefnur og strauma fyrri tíma. Fagurfræðilega ráfa ég aðeins inn á umráðasvæði popplistar og tala í því samhengi um Richard Hamilton og hans tilraunir til að festa lífið í listinni.

In this study, I discuss Communication in art. To do so I support my argumentation in the theorization of Grant H. Kester as presented in his book Conversation Pieces (2004). I compare‚ conversation pieces‘ to the ‚novel‘ supporting my argumentation from Sigurður A. Magnússon theorizing. Noam Chomsky and linguists dealing with the functional aspect of language facilitate looking into the nature of language and communication. Jane Austen’s book Emma, serves as guiding light into the importance of knowing how to read between the lines. The Finnish artist Pilvi Takala appears to have a few things in common with my own creational process; as both of us make art through performative interaction. Takala often speaks about the concepts of emotional labour and the second shift in her works, concepts I did not know existed but had somehow been talking about in my own art. In this study I use a monologue from the romantic comedy The Devil Wears Prada, that presents a fresh perspective on the fact that we as humans are constantly re-using and re-proposing ideas and topics. Aesthetically I dip my toe in the vast water of pop-art and on that note I make references to the pop artist Richard Hamilton and his quest for capturing life in art.