is Íslenska en English

Lokaverkefni (Bakkalár)

Listaháskóli Íslands > Sviðslistadeild / Department of Performing Arts > Lokaverkefni (BA) / Final projects (BA) >

Vinsamlegast notið þetta auðkenni þegar þið vitnið til verksins eða tengið í það: http://hdl.handle.net/1946/33764

Titill: 
  • Áferð án innistæðu : er greining á verkum listamannsins í hans höndum?
Námsstig: 
  • Bakkalár
Útdráttur: 
  • Hafa listamenn eitthvað um það að segja hvernig listheimurinn greinir þá? Sem listamaður þá er auðvelt að vera greindur sem eitthvað ákveðið og settur í einhver box sem hentar öðrum í greiningu á list. Það er erfitt að reyna að stjórna því og sérstaklega á okkar tímum þar sem upplýsingar er allsstaðar að finna og allir geta sagt sína skoðun á samfélagsmiðlum. Að setja listamenn í einhverja ákveðna flokka er mikil einföldun á þeirra verkum og gerir það að verkum að það er auðveldara að ákveða hvort manni finnst verk þeirra góð eða vond. Það er auðvelt að geta sett listamenn undir einhvern ákveðinn hatt og segja hvort listin hans hafi erindi eða ekki, hvort listin falli undir pólitíska rétthugsun nútímans eða hvort listamaðurinn sé sjálfur góður – eða illa innrættur. Þessi spurning er skoðuð út frá því hvernig Harold Pinter hefur verið flokkaður sem absúrdskáld, eða einn af leikskáldunum í „Theatre of the absurd” sem er hugtak sem Martin Esslin bjó til. Höfundur ritgerðar veltir því fyrir sér hvort hægt sé að setja Pinter í þennan flokk. Skoðuð eru viðtöl við Harold Pinter í gegnum feril hans og samhliða því eru skoðuð þrjú af hans verkum sem eru frá mismunandi tímabilum á ferli hans, en það eru verkin The Birthday Party (1957), No Man´s Land (1974) og Celebration (1999). Skoðað er hvernig álit Pinter á pólitík í verkum hans breytist. Færð eru rök fyrir því að verkin séu rannsókn á virkni tungumálsins og að þau fjalli um orðræðu, valdbeytingu og hvernig hægt sé að túlka verk hans sem pólitíska ádeilu.

  • Útdráttur er á ensku

    Do artists have anything to say about how the art world analyzes them? As an artist it is easy to be analyzed as something particular and put in a box, because that makes it easier for others to analyze your work. It is hard to control it, especially now when information is everywhere and anyone can share their opinion online. Placing artists in a certain category is a great simplification of their work and makes it easier to decide if their work is good or bad. It´s easy to put artists under a certain hat to be able to tell if the artwork is relevant or not, whether the art falls into today´s political correctness or if the artist is a good or a bad person. These ideas are looked at in the context of how Harold Pinter has been categorized as an absurd poet, or one of the playwrights in the „Theatre of the absurd”, a category created by Martin Esslin. Is it fair to put Pinter in this category? Interviews with Pinter through his career are looked at and three of his plays are examined: The Birthday Party (1957), No Man´s Land (1974) and Celebration (1999). Pinter´s opinions and ideas about politics in his works change through the years and arguments about how his works are a study of the functioning of language are explored and how they deal with rhetoric, power and how his works can be analyzed as political satire.

Samþykkt: 
  • 18.6.2019
URI: 
  • http://hdl.handle.net/1946/33764


Skrár
Skráarnafn Stærð AðgangurLýsingSkráartegund 
BAritgerdTomasHelgi.pdf673.92 kBOpinnHeildartextiPDFSkoða/Opna