Héðan í frá er ég óræð

Abstract

Í þessari rannsókn rýni ég í fræðileg skrif Sorayu Chemaly, Söru Ahmed og Erin Wunker og myndlist Fridu Kahlo þar sem reyni að öðlast innsýn í reiði þeirra og setja hana í samhengi við hugtakið grótesku sem og mína eigin reiði. Greinargerðin er skrifuð sem stuðningur og greining á sviðsverkinu héðan í frá er ég óræð. Ég skoða hugmyndir sem virðast koma úr Vestrænu samfélagi um að konur séu fráhrindandi ef þær tjá reiði, bæði út frá fræðilegu og persónulegu sjónarhorni. Gróteskan kemur, fyrir mig, eins og beint framhald af þessum hugleiðingum mínum um það að konur geti mótmælt feðraveldinu með því að leyfa sér að taka pláss, vera reiðar og tjá sig þó svo að það geri okkur „ljótar“ eða „leiðinlegar“. Ég nota til þess að skapa veruleika sem virðist afmyndaður og skrýtinn Embodied Critical Thinking aðferðina sem ég lærði af Guðbjörgu R. Jóhannesdóttur, heimspekingi, þar sem ég skoða mína eigin reiði og geri tilraunir til þess að sameina grótesku og fegurðina og kraftinn semég sé í reiði kvenna. Helsta spurning þessarar rannsóknar er; hvernig get ég tjáð reiði mína á feminískan hátt í grótesku samhengi? Ég legg mikið upp úr því að áhorfandinn upplifi einlæga og valdeflandi konu á sviðinu.

In this research project I look into the writings of Soraya Chemaly, Sara Ahmed and Erin Wunker and Frida Kahlo‘s paintings as I try to gain insight into their anger and contextualize it with the concept of grotesque as well as my own anger. The reflection is written as a support and analysis of the stage piece from here on I am nonsensical. I look into ideas, that seeminglycome from Western society, that women are repelling when they express anger, both from a theoretical and a personal standpoint. The grotesque, for me, comes as a direct continuation of these thoughts. That women can protest the patriarchy by allowing themselves to take space, to be angry and to express it, even if it makes them „ugly“ or „annoying“. To create a seemingly strange and disfigured reality I use the Embodied Critical Thinking method I learned from Guðbjörg R. Jóhannesdóttir, philosopher. Where I look into my own anger and experiment with uniting the grotesque with the beauty and power that I see in women‘s anger. The man question of this research is; how can I express my own anger in a feminist way and in a grotesque context? It is very important to me that the audience experience a sincere and empowering woman on stage.