Söngvara formandinn : hljóðfræðilegt einkenni í klassískum söng

Abstract

Mannsheyrnin er næmust á tíðnisviðinu 2000-5000Hz. Klassísk söngtækni, sem miðar að tónlistarflutningi án aðstoðar hljóðmögnunarkerfa nútímans, hefur margvíslegar leiðir til að notfæra sér þetta ójafnvægi heyrnarinnar með því að ýkja hljóðrófshæðir raddarinnar á því tíðnisviði. Söngvara formandinn er sérlega sterk hljóðrófshæð í kringum 2.8 kHz sem einkennir aðallega þjálfaðar karlraddir í vestrænni óperu- og koserthefð. Að mestu leiti óháð sérhljóða virðist hún vera nauðsyn- leg dýpri röddum til að skera í gegnum hljóm hljómsveitarinnar sem hefur meiri yfirgnæfingarmátt á lægri tíðnum en hærri. Við gerð þessa texta var stuðst við heimildir úr fræðibókum og fræðiritum. Í fyrstu er fjallað stuttlega um undirstöðuatriði í hljóðeðlisfræði til að renna stoðum undir mikilvægi þessa hljóðfræðilega fyrirbrigðis sem söngvara formandinn er. Þar næst verður hugtakið formandi útskýrt, en það á uppruna sinn í málvísindum til að lýsa hljóðrófseinkennum sérhljóða. Meginkafli ritgerðarinnar fjallar um söngvara formandann, einkenni hans og sögu, hvernig talið sé að hann myndist í holrúmum í barkakýlinu þó erfitt sé að sannreyna það og hvers vegna og hvaða önnur hljóðrófseinkenni þjóna sennilega stærra hlutverki í kvensöng.