Fyrstu viðbrögð á fordæmalausum tímum: Samvinna, samkeppni og kynjuð leiðtogahæfni í heimsfaraldri COVID-19

Abstract

Síðan í ársbyrjun 2020 hefur heimsbyggðin staðið fyrir því sameiginlega úrlausnarefni að hefta útbreiðslu heimsfaraldurs COVID-19, ásamt þeim félagslegu, efnahagslegu og pólitísku vandamálum sem honum fylgir. Alþjóðaheilbrigðismálastofnunin (WHO) fer með alþjóðlegt samhæfingarhlutverk þegar kemur að heimsfaröldrum og miðlar upplýsingum og tilmælum til ríkja um viðeigandi ráðstafanir. Viðbrögð ríkja við þessum tilmælum í upphafi COVID-19 faraldursins voru afar mismunandi og settu mörg þeirra t.d. á útflutningstakmarkanir á nauðsynleg lyf og lækningavörur og ferðatakmarkanir þvert á tilmæli WHO og beiðni þeirra um alþjóðlega samvinnu. Mikið var fjallað um hlutverk þjóðarleiðtoga á þessum fordæmalausu tímum og vöktu kvenkyns þjóðarleiðtogar mikla athygli fyrir leiðtogahæfni sína á meðan viðbrögð sem byggjast á ofurkarlmennsku féllu í grýttan farveg. Í þessari rannsókn eru fyrstu viðbrögð og aðgerðir Bandaríkjanna, Bretlands, Þýskalands, Nýja-Sjálands, Svíþjóðar og Kanada í COVID-19 faraldrinum skoðuð ásamt hegðun og orðræðu þjóðarleiðtoga þeirra. Rannsóknaraðferðin er samanburðartilviksrannsókn með tilgátuprófun út frá kenningum um samvinnu (nýfrjálslyndisstefnu og heimsborgarahyggju) og samkeppni (nýraunhyggju og þjóðernishyggju), en einnig fræðilegri þekkingu um leiðtogahæfni kynjanna. Helstu niðurstöðurnar eru að ekkert ríki brást aðeins við í anda samvinnu eða samkeppni, en þó var mismunandi hvor viðbrögðin voru sterkari og mismunandi hvernig þjóðarleiðtogar þeirra töluðu á alþjóðavettvangi. Þjóðarleiðtogar allra ríkjanna sýndu einhverja kynjaða leiðtogahæfni. Þeir leiðtogar sem sýndu frekar kvenlega leiðtogahæfni töluðu meira um mikilvægi alþjóðasamvinnu á alþjóðavettvangi en viðbrögð ríkja þeirra voru oft í anda samkeppni. Því fóru ekki alltaf saman orð og aðgerðir.

Since the beginning of 2020, the world has faced the shared challenge of curbing the spread of the COVID-19 pandemic, along with the social, economic, and political problems that followed. The World Health Organization (WHO) has an international coordinating role in pandemics and disseminates information and recommendations to member states on appropriate measures. States' responses to these recommendations at the beginning of the COVID-19 pandemic were very diverse, with many placing export restrictions on essential medicines and medicinal products and travel restrictions, contrary to WHOs recommendations and their request for international cooperation. The role of national leaders in these unprecedented times was much discussed and investigated. Female national leaders attracted attention for their communal leadership skills while hypermasculine leadership skills fell into disrepair. In this study, I examine the first responses and actions of the United States, Great Britain, Germany, New Zealand, Sweden and Canada in the pandemic and the behavior and discourse of their national leaders. The research method is a comparative case study using a hypothesis-test based on theories of cooperation (neo-liberalism and cosmopolitanism) and competition (neo-realism and nationalism), and theoretical knowledge of gendered leadership.The main conclusion is that while no country reacted solely in cooperation or competition, there was a difference in which element was stronger as how their national leaders spoke in the international arena. National leaders of all states were found to have shown some gendered leadership skills. Those who showed more feminine leadership skills spoke more about the importance of cooperation in the international arena, however, the reactions of their countries were often competitive. Therefore, words and actions did not always go together.