Direct Seeding as an Alternative Method to Planting for Woodland Creation in Iceland: A Field Assessment with Focus on the underlying Supply Chains for Woodland Creation

Abstract

Afforestation is increasingly receiving global interest, not only for ecosystem restoration purposes, but also for carbon sequestration. This is also true in Iceland, which witnessed devastating periods of deforestation and land degradation and is now increasing its efforts in creating new woodlands. In ecological and economic terms, it is however questionable, whether planting trees is more effective than direct seeding. To investigate differences, between both methods, several woodland creation trials were set up in South and East Iceland in the 1990s. A total of 12 establishment methods have been tested on four tree species, including native birch and non-native conifers. The objective of this study is now to better understand the feasibility of these different methods through a qualitative supply chain analysis and their biological outcomes. More than two decades later, all upcoming trees were assessed in terms of survival, height and further growth criteria. Lodgepole pine proofed to be the only species, with a sufficient survival rate in all trials. Apart from one trial planted pines always performed better than seeded. However, within the direct seeding methods, including a seed-shelter and slow-release fertilizer had a significant effect (p<0.005), both on the survival rate and height growth of lodgepole pines. Regarding supply chain costs, afforestation by direct seeding entails only 30 % of the costs associated with planting. Although further studies on species interaction, seed predation control and management costs are still needed, woodland creation with directly seeded lodgepole pine can be regarded a viable addition to current planting efforts.

Nýskógrækt nýtur vaxandi hylli á heimsvísu til að auka og endurheimta skógarvistkerfi, auk kolefnisbindingar. Þetta á við á Íslandi þar sem átt hefur sér stað mikil skógareyðing og landhnignun af mannavöldum, en aukin áhersla er nú lögð á að rækta nýja skóga til fjölbreyttra nota. Spurningar hafa vaknað hvort sé skilvirkara til þess að rækta nýja skóga; bein sáning á trjáfræi eða að gróðursetja trjáplöntur. Á árunum 1993-1997 voru lagðar úr tilraunir til að leggja mat á þessar aðferðir á Suður- og Austurlandi, þar sem tólf mismunandi aðferðir voru bornar saman fyrir fjórar trjátegundir, innlent birki og þrjár tegundir innfluttra barrtrjáa. Markmið þessarar rannsóknar er að meta langtímaárangur þessara tilrauna með tilliti til lifunar, hæðar og annarra vaxtarþátta trjánna. Stafafura reyndist eina trjátegundin sem sýndi fullnægjandi árangur af beinni sáningu. Almennt reyndust gróðursettar stafafurur vaxa betur en þær sem komu upp af fræi á sáningarstað. Marktæk áhrif voru milli mismunandi aðferða við beina sáningu. Með því að sá stafafurufræi í plastkeilur (skjól fyrstu árin) og með því að dreifa við sáningu seinleystum áburði (bætt næringarástand) náðist marktækt hærri lifun. Þrátt fyrir aðeins lakari árangur af því að sá fræi á móti því að gróðursetja stafafuruplöntur, er kostnaðurinn við nýskógrækt með beinni sáningu stafafuru aðeins 30% af kostnaðinum við gróðursetningu. Því er það niðurstaða þessarar rannsóknar, að bein sáning á stafafuru sé fyllilega raunhæf og hagkvæm leið til þess að rækta stafafuruskóg á Íslandi. Þörf er á frekari rannsóknum á fýsileika beinna sáninga til nýskógræktar, ekki síst tengt umhirðu slíkra skóga.