Antisemitism in Eastern Poland from the 18th to the 20th century : an historical overview

Abstract

Saga gyðingaandúðar og tengsla Pólverja og pólskra gyðinga innan pólsk-litáíska samveldisins, rússneska keisaraveldisins, og sjálfstæðs Póllands felst að miklu leyti í aukinni andúð og verri tengslum frá 18. öld fram á þá 20. Árásir á gyðinga urðu af og til í gegnum tíðina, yfirleitt í bylgjum. Gyðingaandúð óx hægt ásmegin eftir því sem leið á og hún varð æ meira áberandi eftir aldamótin 1900 þegar ýtt var undir hana af fulltrúum kaþólsku kirkjunnar og þjóðernishneigðum stjórnmálaöflum sem höfðu föðurlandsást í hávegum. Hin aukna andúð fékk útrás sumarið 1941 eftir innrás nasista í Sovétríkin þegar árásir voru gerðar á gyðinga víðsvegar í Austur-Póllandi með lítilli eða engri aðkomu nasista.

The history of antisemitism and relations between Poles and Polish Jews inside the Polish-Lithuanian Commonwealth, the Russian Empire, and independent Poland consists primarily of increased hostility and antagonistic relations from the 18th century until the 20th. Pogroms took place occasionally through the years, usually in waves. Antisemitism slowly grew as time passed and became ever more apparent after 1900 when it was upheld by representatives of the Catholic Church and patriotic, nationalistic political forces. This increased antisemitism found release in the summer of 1941 following the invasion of the Soviet Union by Nazi Germany when pogroms took place in various locations in Eastern Poland with little or no Nazi involvement.