Tengsl skjalafalsa og fjársvika skv. 155. gr. og 248. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940

Abstract

Í ritgerð þessari verður fjallað um fjársvikaákvæði 248. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 . Fjallað verður um sögu ákvæðisins, hugtakið fjársvik skilgreint og staða fjársvika innan lögfræðinnar afmörkuð. Einnig verður staða ákvæðisins skoðuð gagnvart öðrum ákvæðum XXVI. kafla hgl. um auðgunarbrot.Mikilvægir hagsmunir viðskiptalífsins velta á því að hægt sé að treysta áreiðanleika skjala. Oft og tíðum leika fölsuð skjöl stórt hlutverk í blekkingarþætti fjársvika. Af þeim sökum verður leitast við að skýra samspil 155. gr. um skjalafals og 248.gr. Þegar skýrsla ríkislögreglustjóra um afbrotatölfræði er skoðuð kemur í ljós að tilkynnt var um 512 fjársvikabrot á árinu 2008, og er það 48% aukning ef horft er á meðaltal áranna 2003-2007. Á sama ári var tilkynnt um 190 brot gegn 155. gr. hgl. Það er því ljóst að um víðamikla brotaflokka er að ræða.Fjallað verður um hugtakið skjal og hvaða skilyrði þurfa að vera uppfyllt svo að um skjal sé að ræða. Einnig verður farið yfir hvenær skjal telst falsað. Þá verður dómaframkvæmd skoðuð, og þá sérstaklega þau mál þar sem reynt hefur á greiðslukortamisnotkun. Reynt verður að varpa ljósi á það hvar mörkin á milli skjalafölsunar og fjársvika liggja. Að lokum verður farið yfir tengsl ákvæðanna, og hvað skilur þau að.