Article 41 of the ICJ Statute : can the UN effectively prevent and suppress acts of genocide?

Abstract

An ethically positive and holistic approach on the United Nations system. This thesis observes the plausible obligation of select principal UN organs, to employ their functions efficiently in relation to the allegations of genocide, considering especially Article 41 of the ICJ Statute. How effective is the function of ICJ to indicate provisional measures? Does contemporary genocide case-law give any indication that UNGA or UNSC might consider themselves bound by the decisions of the Court, even if only in the most abhorrent of circumstances? This thesis aims to observe the provisional measures requested by the parties in contemporary genocide case-law, the measures ordered by the Court, as well as their apparent effect.

Markmið þessarar ritgerðar er að varpa ljósi á stöðu bráðabirgðagerða Alþjóðadómstólsins, á grundvelli yfirstandandi málaferla sem varða ásakanir um þjóðarmorð. Ennfremur, kunna slíkar bráðabirgðagerðir að hafa kerfisbundin, fyrirsjáanleg og jafnvel áreiðanleg áhrif á aðrar stofnanir Sameinuðu þjóðanna? Til álita er staða og hlutverk Allsherjarráðs, Öryggisráðs og Alþjóðadómstóls Sameinuðu þjóðanna. Skoðun á kerfisbundnu samspili þeirra krefst ákveðinnar kynningar á Sameinuðu þjóðunum, sem og hlutverki þeirra stofnana, sem henni tilheyra. Engu að síður er höfuðáhersla lögð á hlutverk Alþjóðadómstólsins, eða nánar tiltekið, þeirra bráðabirgðagerða sem dómstóllinn gefur út.Í viðleitni til að skýra áhrif og mögulegar afleiðingar bráðabirgðagerða, mun umfjöllun þessarar ritgerðar fyrst og fremst lúta að aðstæðum bráðabirgðagerða, og mögulegra kerfisbundinnaafleiðinga þeirra. Í ljósi tilgangs Sameinuðu þjóðanna og tilætlan, kann að vakna til lífs skylda til handa annarra stofnana Sameinuðu þjóðanna, þegar Alþjóðadómstóllinn telur líkur benda til að þjóðarmorð sé í aðsigi?Helstu niðurstöður benda til að svo sé ekki. Að minnsta kosti, ekki með áreiðanlegum og fyrirsjáanlegum hætti. Hins vegar virðist nokkuð ljóst að málefnið hefur sætt töluvert takmarkaðri skoðun, þar sem lítið hefur reynt á kerfisbundna stöðu Alþjóðadómstólsins innan Sameinuðuþjóðanna. Það er ekki þar með sagt að sú staða hafi nokkuð fordæmisgildi, enda getur þessi ritgerð ekki annað og meira en varpað ljósi á samtímastöðu bráðabirgðagerða. Engu að síður leggur þessiritgerð sig fram við að gera sögulegri þróun nokkur skil, og möguleikunum sem af henni kunna að leiða