Notkun ábyrgðaraðila á eftirlitsmyndavélum og kröfur persónuverndarlaga þar að lútandi.

Abstract

Í kjölfar ákvörðunar Persónuverndar um að sekta Háskóla Íslands m.a. vegna skorts á fræðslu vegna rafrænnar vöktunar og umfjöllunar fréttaskýringaþáttarins Kveiks ákvað höfundur að rannsaka hvort fyrirtæki og opinberar stofnanir væru að uppfylla kröfur persónuverndarlaga um fræðslu vegna rafrænnar vöktunar með eftirlitsmyndavélum. Í ljósi þess að Háskóli Íslands lét hjá líða að gæta stjórnarskrárvarinna grundvallarréttinda þeirra sem sættu rafrænni vöktun með eftirlitsmyndavélum vakti þetta viðfangsefni áhuga höfundar. Höfundur ræddi við þrettán mismunandi ábyrgðaraðila og heimsótti tuttugu fyrirtæki og stofnanir í viðleitni sinni við að varpa ljósi á álitaefnið. Í ritgerðinni fjallar höfundur almennt um persónuvernd og þau lög og reglur sem við eiga ásamt því að skilgreina rafræna vöktun og fjalla um áhrif hennar á grundvallarréttindi og frelsi einstaklingsins. Höfundur fjallar einnig stuttlega um áskoranir á sviði persónuverndarreglna ásamt því að fara yfir úrlausnir Persónuverndar s.l. fjögurra ára með tilliti til rafrænnar vöktunar með eftirlitsmyndavélum. Þá fór höfundur einnig yfir nokkrar úrlausnir evrópskra persónuverndarstofnana til þess að átta sig á því hvort mögulega væri misræmi í framkvæmd þeirra og hinnar íslensku Persónuverndar. Að lokum fjallaði höfundur um niðurstöður rannsóknarinnar og ályktaði um mögulegar ástæður þeirra.

Following the Data Protection Authority‘s decision to fine the University of Iceland, i.a. due to the lack of education regarding electronic monitoring and the coverage of the news commentary program Kveikur, the author decided to investigate whether companies and public institutions were fulfilling the requirements of the Personal Protection Act of informing individuals about electronic monitoring with surveillance cameras. Because the University of Iceland failed to protect the constitutionally protected fundamental rights of those subject to electronic surveillance with surveillance cameras, this subject attracted the author‘s interest. The author spoke to thirteen different responsible parties and visited twenty companies and organizations in his efforts to shed light on the issue. In the dissertation, the author generally discusses personal protection and the relevant laws and regulations, as well as defining electronic monitoring and discussing its effects on the fundamental rights and freedoms of the individual. The author also briefly discusses challenges in the field of personal protection rules, as well as reviewing the solutions of the Data Protection Authority from the past four years with regard to electronic surveillance with surveillance cameras. The author also reviewed several solutions of European data protection institutions in order to understand whether there might be discrepancies in their practice and that of the Icelandic Data Protection Agency. Finally, the author discussed the results of the study and concluded about their possible reasons.