Sönnun orsakatengsla í líkamstjónamálum

Abstract

Sönnun orsakatengsla í líkamstjónamálum tengist að mestu leyti læknisfræðilegum álitaefnum. Matsgerðir sem framkvæmdar hafa verið á grundvelli dómkvaðningar matsmanna eru eitt helsta sönnunargagnið í slíkum málum og virðist það vera orðin viðtekin venja að þær liggji fyrir. Dómstólar vísa í mörgum tilfellum óhikað til þeirra til stuðnings dómsniðurstöðu. Niðurstöður dómkvaddra matsmanna virðast því í flestum tilfellum móta dómsniðurstöður í þessu sambandi. Seta sérfróðra meðdómenda virðist á sama tíma óhjákvæmileg í málum af þessum toga. Líkamstjónarmál geta verið ólík að eðli og þar af leiðandi verður aðeins beitt um þau ólíku mati hverju sinni. Þannig verður að meta hvert tilvik út af fyrir sig. Því er nánast útilokað að gefa nákvæmar reglur í tengslum við sönnun orsakatengsla í líkamstjónamálum. Þó er ljóst að dómstólar virðast slaka á kröfum um sönnun orsakatengsla tjónþola í vil þar sem færðar hafa verið sönnur á saknæma háttsemi tjónvalds og ef sönnun er torveld á annað borð. Þá er almennt gerð krafa um að meiri líkur en minni séu fyrir orsakatengslum.